zapal świeczkę

Zapal świeczkę, za tych których zabrał los,
 Zapal światło w oknie.

Już wkrótce Święto Zmarłych i Wszystkich Świętych.

Czas kiedy wspomina się nieżyjących, powszechnie uznanych świętych, a także "zwykłych"

zmarłych, którzy świętymi nie są, ale byli nam kiedyś bardzo bliscy.

Każdy święty jest zmarłym, ale nie każdy zmarły jest świętym. Wydaje mi się jednak, że nam 

ludziom, zdecydowanie łatwiej jest czcić pamięć o tych, których znaliśmy i kochaliśmy, którzy

fizycznie byli obecni w naszym życiu, którzy swoim postępowaniem każdego dnia dawali nam

dowody swojej niemal świętości na ziemi, choć miana "świętego" oficjalnie nigdy nie otrzymali.

Każdy z nas ma na pewno choć jedną bliską osobę, która odeszła. Taką osobę, na myśl

o której w sercu czuje się ciepło, a w głowie pełno jest dobrych wspomnień. 

W pamięci zakamarkach wciąż rozbrzmiewa śmiech 
Czyjaś twarz zapamiętana. 

***

Ludzi dobrych i złych wciąż przynosi wiatr,
Ludzi dobrych i złych wciąż zabiera mgła.

I tylko Ty masz tę niezwykłą moc, 
By zatrzymać ich, by dać wieczność im

***

W tym roku 01.11, dokładnie z Święto Zmarłych przypada I rocznica śmierci kogoś bardzo 

ważnego dla mnie i dla całej mojej rodziny. Mojej babci Zosi, której byłam najmłodszą, 26-tą

wnuczką. Babcia była kobietą niezwykłą. Pełną miłości, pokory i oddania rodzinie.

                                                        Była SPOIWEM rodziny.  

Zawsze zainteresowaną losem swoich dzieci (a było ich sporo), wnuków (jeszcze więcej)

i prawnuków (których też grubo ponad 20 miała). Babcia miała 96 lat kiedy odeszła. 

Miała świetną pamięć. Bardzo lubi recytować wiersze i śpiewać piosenki, które pamiętała jeszcze

z czasów szkoły podstawowej. W dzieciństwie rodzice często robili objazdowe wycieczki

po rodzeństwie taty, podczas których babcia lubiła nam towarzyszyć. Największą atrakcją tych

wycieczek była jazda w samochodzie tam i z powrotem, kiedy to babcia snuła przeróżne

opowieści z czasów swojej młodości albo z czasów dzieciństwa swoich dzieci- mojego taty 

i jego braci i sióstr. Opowiadała też legendy- najczęściej o Królu Popielu, śpiewała pieśni 

i recytowała wiersze- "Pani Twardowska" z reguły bywała na topie ;)

Babcia była też bardzo obrotną osobą, gospodarną- jak zwykł mawiać dziadek i wg swoich

historii miała smykałkę do interesów ;) Lubiła czasem koloryzować, dlatego jej historie nie raz

bywały bardzo barwne ;) Lubiła też dyrygować. W sumie ona rządziła całym domem. 

Ja, Piter i Kinga z racji tego, że byliśmy najmłodsi w domu, najczęściej byliśmy angażowani

do nielubianej przez nas roboty- sadzenia bobu. Ileż to się babcia nagadała żebyśmy "ładnie"

i "równo" sadzili, po czym się okazywało, że sama posadziła bób w zygzak ;)

Albo ciągle nas poprawiała podczas grabienia liści za stodołą!! Że niedokładnie, byle jak itp

i wtedy sama sięgała po grabie- już wtedy babina po 80-tce, i biegała po łące żeby po nas

poprawiać. Raz z Kindziorem chciałyśmy jej zrobić niespodziankę i posadziłyśmy jej w ogródku

kwiaty... Znalazłyśmy jakieś nasiona- to posadziłyśmy. O raju!! Ależ burę dostałyśmy!!

Okazało się, że to co posadziłyśmy to nie były kwiatki, tylko buraki!! ;)  Babcia dobrych

intencji nie wyczuła, tylko kazała w te pędy buraki wygrzebywać i nasza niespodzianka

spełzła na niczym. Nikt tak jak babcia nie piekł "oponek" i nie robił takiego soku agrestowego. 

Przy okazji babcia była bardzo nowoczesną kobietą i miała straszne kompleksy na punkcie

swoich zmarszczek. Dla nas to śmiesznie brzmiało kiedy 90-cio kilkuletnia babinka narzekała

na swoją urodę, ona jednak rzeczywiście przeżywała to ogromnie, do tego stopnia nawet,

że kiedy Marcin podarował jej jej zdjęcia z dziadkiem, w złości zamalowała siebie długopisem,

twierdząc że niekorzystnie wyszła. Po prostu cały czas czuła się kobietą i chciała być

atrakcyjna. Nie ma w tym tak naprawdę nic dziwnego. Dla niej upływ czasu się nie miał

znaczenia. Była ciągle kobietą i chciała się czuć piękna.Właśnie taką ją pamiętam :)

Jako kobietę silną, zaradną i ciepłą. Ponadczasową.

Dzięki niej Święto Zmarłych nabiera dla mnie innego znaczenia. Takiego pozytywnego. 

Podczas tych świątecznych dni pamiętajmy o naszych zmarłych bliskich.

Pielęgnujmy o nich te dobre wspomnienia.

Wierzę, że Oni gdzieś tam krążą nad nami i roztaczają nad nami opiekę :)

Pomyśl choć przez chwilę, podaruj uśmiech swój
Tym, których napotkałeś na jawie i wśród snów.
A może ktoś skazany na samotność
Ogrzeje się Twym ciepłem, zapomni o kłopotach.

***

Zapal świeczkę, za tych, których zabrał los,
Zapal światło w oknie

:)